Vanaf het begin van ons leven op aarde is liefde de basis om ons als ziel te ontwikkelen in de wereld en ons te manifesteren. De ouders die we als ziel hebben gekozen en de omstandigheden die we in ons leven meemaken brengen ons in beweging om de ontwikkeling door te maken die we op aarde zoeken. De mate waarin we als persoonlijkheid liefde ervaren in ons leven, stelt ons in staat om onze persoonlijkheid vorm te geven. Op basis van deze liefdesstroom ontwikkelen we ons, in een leefomgeving die ons permanente afwisseling van enerzijds tekorten en anderzijds vervulling biedt. De vervulling ervaren we als liefde en eenheid. De tekorten als frustratie, dualiteit en afgescheidenheid.

Echter, wat je als een kind als een tekort ervaart, kan later in je leven je rijkdom worden. De ervaarde tekorten stimuleren je namelijk om een relatie met de wereld en met anderen aan te gaan om deze tekorten daar te compenseren. Deze relaties maken de stroom van liefde tussen jou en andere mensen, de natuur, tussen jou en God en tussen jou en je Zelf mogelijk. In dit ontwikkelingsproces omarm je tijd en ruimte (dualiteit) en verken jij je mogelijkheden en beperkingen als mens.

Als we ons in de relaties met anderen, en met name in de relatie met onze ouders, niet onvoorwaardelijk geliefd voelen, verklaren we dat dit aan onszelf ligt en veroordelen we onszelf tot “ Ik ben de liefde niet waard” of een andere overtuiging die daar op lijkt. Door onszelf te veroordelen, verklaren we onszelf niet Goddelijk. Daardoor isoleren we onszelf van de Goddelijke Bron en van de rest van de schepping. Dan voelt ons bestaan niet meer als vanzelfsprekend, maar als iets dat moet worden veroverd. Daartoe ontwikkelen we een gerichte relatie met de buitenwereld en richten we ons in eerste instantie op het opbouwen van vaardigheden. Via onze relaties zoeken we een weg om ons met de wereld te verbinden en onze creaties vorm te geven. Onze ware zoektocht (van onze ziel) is echter die naar het herstellen van de scheiding in het ervaren van onze eigen Goddelijkheid, onze verbinding met de Goddelijke Bron.

De  mate van liefde die je in onze interacties met anderen ervaart, voldoet vaak niet aan je verwachtingen. Daardoor onderneem je dikwijls steeds meer veeleisende projecten voor het tot stand brengen van liefde, in de hoop deze beperkingen te kunnen overwinnen. Je stelt vaak ook steeds hogere eisen aan jezelf. De liefde voor jezelf stel je dan afhankelijk van die voorwaarden. Op den duur brengt dit je tot emotionele, psychische en fysieke uitputting, waardoor je tot stilstand komt. Tot gedwongen rust, wat een ommekeer in je ontwikkelingsproces kan geven.

Het accepteren en omarmen van je persoonlijke beperkingen en die van anderen brengt je tot het besef van de grenzen van je menselijke bestaan. Hoe meer jij je persoonlijke situatie accepteert en waardeert, hoe meer jij je realiseert dat beperkingen niet fout zijn. Daardoor groeit de liefde voor jezelf en wordt je minder afhankelijk van de liefde van anderen. Dit brengt je meer in verbinding met je ziel en met het creëren van liefde in je bestaan. Jij wordt dan zelf een instrument voor het neerzetten van liefde in de wereld.

In deze groei in zelfliefde en zelfacceptatie word je uiteindelijk steeds meer een schakel tussen de Hemel en de Aarde. Je gaat voelen dat Liefde groter is dan wat wij ons als mens kunnen voorstellen, en niet afhankelijk van externe omstandigheden. Dat onvoorwaardelijke liefde te vinden is in je eigen hart, in verbinding met de Kosmos. Dat maakt ruimte vrij om je over te geven aan een proces dat we niet langer hoeven te controleren en perfectioneren. Zo kunnen we ons overgeven aan het proces van het leven, waarop we leren vertrouwen, zodat we een steeds sterkere verbinding met onze ziel en ons hogere Zelf kunnen ervaren. Zodat we onze Goddelijkheid als een fysiek mens op Aarde kunnen gaan ervaren en omarmen.

Uit: De Transformatie Leergang