In deze crisistijd is een hoogfrequent energieveld van licht, helderheid, verbondenheid en liefde bezig handen en voeten te krijgen op Aarde, door ons als individuele mens en als mensheid heen. Door de hoge trilling heeft dit veld een zuiverende uitwerking op de mensheid als collectief en op ons als individu. Er wordt iets nieuws geboren uit de huidige chaos die daarvoor nodig is, als voorbode van een tijdperk van eenheid en liefde, het Aquariustijdperk.

Ieder toenemend licht roept ook meer schaduw op, onbewuste aspecten die nu naar boven komen in de wereld maar ook in onszelf. Deze schaduwkanten in onszelf willen gevoeld, gezien, doorleefd worden en willen ervaren dat ze wordt gedragen door de Liefde. Uiteindelijk geeft onze schaduw onder ogen zien meer inzicht en helderheid in onszelf. Het is dan geen schaduw meer maar wordt langzamerhand licht, toenemend bewustzijn en meer liefde. Dan worden we lichter als mens en meer heel op het niveau van onze ziel.

Corona betekent ‘krans’ en ik zie dit virus dan ook als de uitstraling, het effect in de materiële wereld, van het licht van de vlam die sterker wordt, de trilling van de liefde en het eenheidsbewustzijn. Laat je niet misleiden en meeslepen door anderen in doemdenken en uiterlijkheden, ongeacht wat anderen denken en zeggen. Blijf bij jezelf in alle chaos en voel ook innerlijk hoe je wordt geleid door je geestkracht, door het licht dat sterker wil worden in jou. Jouw innerlijke vlam die wil groeien, dwars door alle oude pijn en angsten heen. Een nieuw, helder bewustzijn dat zo nodig is in de dageraad van deze nieuwe tijd, die het Aquariustijdperk wordt genoemd.

Het verschijnen van het corona virus heeft een diepe, spirituele betekenis voor de mensheid maar ook voor ons als individu. Zoals alle crises, roept ook deze angst en onveiligheid op: angst voor ziekte, angst voor verlies, voor dood, voor geldtekort. Op dit moment, in deze ‘crisis’ die gaande is in de wereld vanwege het virus dat er is, worden we gedwongen ons fysiek te isoleren, maar dat kan de innerlijk beleefde verbinding met wat dit oproept in onszelf juist versterken. Het geeft ruimte voor iets anders en is dus niet alleen iets negatiefs. We gaan in zijn algemeenheid in deze wereld zo makkelijk op in alle prikkels van buitenaf, dat thuis zijn in onze binnenwereld, het doorvoelen van wat er is, niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Een stap terug, naar binnen keren, is vaak de voorbereiding voor iets nieuws dat komen wil.

De noodzakelijke voorbereiding tot wezenlijke verandering speelt zich af op mondiaal niveau. We kunnen dit virus en het effect ervan zien als een ‘grote schoonmaak, een zuivering van binnenuit met zijn weerspiegeling in de buitenwereld. Er is een grote noodzaak om tot vernieuwing te komen in de wereld. Oude patronen gebaseerd op hebzucht en individuele belangen putten de aarde uit en zijn desastreus voor het voortbestaan van de mensheid op langere termijn. Tegelijkertijd speelt deze crisis ook in onze individuele levens en in onze relaties. De stap naar binnen moet worden gemaakt, al dan niet afgedwongen door een crisis, een situatie die van buitenaf lijkt te komen. Deze situatie is in wezen geen belemmering, maar  een deur die naar binnen toe opent. Een deur tot heling en vernieuwing, tot transformatie van oude patronen in onszelf en in de wereld.

De vragen die mij deze dagen vaak worden gesteld zijn: Hoe kunnen we onze angsten en andere  emoties opgeroepen door deze crisis innerlijk opvangen? Hoe verhouden we ons tot elkaar in dit proces, bijvoorbeeld in onze relaties met anderen?  Waarin spiegelen we elkaar, wat maakt de spiegel van de ander ons duidelijk? Wat laat de spiegel van de wereld ons zien?

Het gaat er vooral om om onszelf niet te veroordelen voor onze reacties, onze emoties, de angsten, onveiligheid of boosheid die we nu kunnen gaan voelen. Die zijn nodig om de onverwerkte pijn uit het verleden in onszelf te kunnen helen. Geef het maar de ruimte en duw het niet weg, niet in jezelf en niet bij de ander. Het mag er zijn, ook al is het niet makkelijk om er verbinding mee te maken. Ook al willen we dat misschien liever niet.

Juist nu is er tijd en ruimte om dat wel te doen, om het toe te staan in onszelf.  Nu we als het ware worden gedwongen om erbij te blijven, niet meer kunnen vluchten in de afleidingen van de buitenwereld. Dicht op elkaar zitten en geraakt worden door wat de ander zegt, doet of juist nalaat. We mogen met mededogen naar onszelf kijken en handelen, maar ook naar de ander.  Niet in verwijten schieten en oordelen over wat de spiegel van de ander ons laat zien over onszelf.

Hoe kunnen we onszelf en de ander hierin helpen? Elkaar de ruimte geven om een eigen manier te vinden om ermee om te gaan, maar wel in verbinding blijven met elkaar. Blijven communiceren maar soms ook even afstand nemen, doorvoelen wat het met je doet. Bij jezelf blijven, je behoeften voelen en zo mogelijk uitspreken maar ook vragen naar de gevoelens en behoeften van de ander. De balans vinden tussen bij jezelf blijven en uitreiken naar de ander. Je eigen ruimte innemen, maar ook de ander toestaan hetzelfde te doen. Iedereen gaat anders om met wat een crisis als corona in ons kan oproepen omdat we allemaal unieke wezens zijn en verschillende ervaringen hebben gehad in al onze levens.

Een relatie kan zich uiteindelijk ook verdiepen, als we aan elkaar onze diepste angsten kunnen laten zien, in ons innerlijk durven laten kijken en ook de ander kunnen uitnodigen om hetzelfde te doen. Soms kunnen we dat misschien zelf wel, maar is de ander er nog niet aan toe. Of omgekeerd. Kunnen we ook daar met mededogen naar kijken? Onszelf en de ander de tijd geven om te veranderen? Durven we om hulp te vragen, maar kunnen we ook een helpende hand uitreiken, ook al hebben we zelf een (nog) niet vervulde behoefte?

Iedereen uit angst, onveiligheid en verdriet op zijn eigen wijze. Mannen zijn vaak eerder geneigd om zich te verschansen, zich terug te trekken en een muur op te trekken waarachter ze denken veilig te zijn, of juist in de aanval te gaan, te gaan vechten tegen andersdenkenden. Vrouwen willen  communiceren en ervaren dat ze een sterke partner naast zich hebben staan, waarbij ze zich veilig kunnen voelen. In beide gevallen is de oorzaak hetzelfde, een diep gevoel van onveiligheid dat in ons wordt aangeraakt. Het gaat er uiteindelijk om dat we ons weer veilig gaan voelen bij onszelf en daardoor ook in deze wereld, ondanks alles dat zich daarin afspeelt. Dit is een confronterend helingsproces, dat vraagt om tijd, aandacht, ruimte geven en nemen, maar vooral veel liefde en geduld voor onszelf en voor de ander.

©Marleen van Wegberg

Lees meer over de betekenis van het corona virus