We hebben vrije tijd nodig om bij te komen en gewoonlijk doen we dit wanneer we alleen zijn, maar eenzaamheid is een speciale vorm van alleen zijn. Zwijgzaamheid is ook nodig om te kunnen horen wie je bent. Gevoelige mensen hebben hier veel behoefte aan. Natuurlijk is teveel vrije tijd voor niemand goed. Dan zou je jezelf kunnen gaan isoleren en ook niet verder tot ontwikkeling komen door de spiegels die anderen nu eenmaal voor ons zijn. Maar vaak verwacht de wereld dat we leven alsof we niet gevoelig zijn, we mogen niet te vaak niets doen. Wij hebben echter, eenvoudig omdat het onze natuur is, absoluut het niets-doen nodig om van de vele stimuli te herstellen en om onze ervaringen te verwerken, hiervan te leren en dan weer terug te keren in de wereld om ons weer met anderen, met onze passie, onze talenten te verbinden.

Het grootse deel van dit verwerkingsproces vindt in het onderbewuste plaats – gedachten, gevoelens en beelden drijven voorbij.Veel wordt ook terwijl we slapen verwerkt. Dat is een natuurlijk proces. Soms is het niets-doen gewoon een film kijken, naar de radio luisteren, of lichte lectuur lezen, iets wat onze drukke geest kalmeert en ons een poosje afleidt van al die zaken die ons overweldigen. Maar we hebben ook tijd nodig voor dat ‘verteringsproces’ en dat kunnen we meestal beter zonder afleiding doen. Daarom is de kwaliteit van onze vrije tijd zonder  afleiding even belangrijk als hoe we onze tijd besteden waarin we een goede actieve periode hebben.

Eenzaamheid is een speciaal type niets-doen, waarbij we wachten en ons voorbereiden op de verbinding met ‘iets diepers’, met iets wat voor ons op de een of andere manier goed aanvoelt. Het lijkt alsof het woord eenzaamheid meestal zo wordt gebruikt. Monniken en kluizenaars zoeken verbinding met God. Yogi’s en Boeddhisten zoeken verbinding met het Absolute. Kunstenaars zoeken verbinding met hun muze. Wetenschappers zoeken verbinding met de tot nu toe niet ontdekte essentiële grondslagen van de natuur. Velen van ons zoeken verbinding met de natuur zelf, misschien de enige manier om bij al die verbindingen uit te komen. Misschien verloren we het een paar uur geleden, een paar dagen geleden of misschien verloren we het in onze jeugd. Maar we willen het terug. We voelen dat we ons dan van alle uiterlijke verleidingen moeten afsnijden en dus zoeken we de eenzaamheid op.

Zwijgzaamheid is als ambrozijn dat onze eenzaamheid voedt. Daarom betekent eenzaamheid alleen zijn. Tussen mensen onderling zijn meestal woorden nodig, maar wanneer we met iets diepers verbonden zijn, gaat dit dieper dan woorden kunnen uitdrukken. Zwijgen geeft de hersenen rust. Je geest kan nog gedurende enige tijd doorgaan met kletsen, blijft hier soms ook nog een beetje mee doorgaan. Dat geklets maakt deel uit van waar jij je aandacht aan schenkt. Je laat toch die gebieden in het brein met rust die bedenken wat je gaat zeggen, wat je anderen gaat antwoorden en die duidelijke zinnen formuleren. Tijdens het zwijgen kun je merken dat er iets anders tot je is gekomen. Misschien is het er al een tijdje, maar nu vraag je je verwonderd af wie of wat dit rondom jou is? Misschien heb je het ooit geweten en vergat je het weer en nu herinner je je het weer. Het belangrijkste is dat je dit ‘ik weet’ gevoel hebt en dat je het weer opnieuw zult weten. De herhaling van dat weten dat in eenzaamheid tot je komt, begint je een gevoel van vertrouwen te geven dat het altijd terug zal komen, dat het iedere keer gemakkelijker zal gaan.